Marzysz o tym, by stworzyć w domu swój prywatny miniogród, ale obawiasz się, że nie masz ręki do kwiatów? Zacznij od tych najbardziej odpornych i najmniej wymagających, jak aloes, dracena, sansewieria gwinejska czy scindapsus złoty. Zanim kupisz sadzonki, sprawdź też, czy nie są dostępne w jednym z sześciu Punktów Adopcji Roślin w marketach Bricomarché (dowiedz się więcej!). Adoptuj roślinę (za darmo), a ziemię WOKAS SMART 5L dostaniesz za połowę ceny!
Sansewieria gwinejska
Sansevieria trifasciata zwana też wężownicą gwinejską, to roślina z grupy sukulentów liściowych. Pochodzi z Afryki, co tłumaczy jej egzotyczny wygląd, niewielkie wymagania pielęgnacyjne i dużą odporność na trudne warunki zewnętrzne.
Sansewieria ma strzelisty pokrój i tworzy grube, sztywne liście, z wyglądu przypominające szable, które dość mocno do siebie przylegają. Liście mają ciemnozielone zabarwienie, z nieco jaśniejszym, pręgowanym wzorkiem i charakterystycznym złotawym obrzeżem.
Wymagania i uprawa
Sansewieria szybko adaptuje się do nowych warunków i potrafi wybaczyć naprawdę wiele – w końcu nie bez powodu nazwano ją „żelazną rośliną”. Najbardziej lubi jasne, słoneczne miejsca, ale dzielnie znosi też półcienie. Nie toleruje za to nadmiaru wody. Najlepiej zapewnić jej dobry drenaż, stosując odpowiednie, przepuszczalne podłoże (np. ziemię do kaktusów WOKAS SMART) i podlewać dopiero wtedy, gdy ziemia w górnej warstwie będzie przesuszona (średnio raz na 7-10 dni). Ale uwaga – wodę należy wlewać tuż przy brzegu doniczki, nie do środka rozety. Inaczej liście mogą po prostu zgnić. Roślinę dobrze jest też nawozić płynnym nawozem – raz w miesiącu, od wiosny do jesieni. Od czasu do czasu liście warto przetrzeć wilgotną szmatką.
Wężownica rośnie wolno (dorasta maksymalnie do 150 cm), więc nie trzeba jej często przesadzać, co jest kolejnym plusem dla początkujących ogrodników. Dodatkowo produkuje dużo tlenu i oczyszcza powietrze z toksyn, jak formaldehydy, benzen, ksylen czy toluen.
Warto zaprosić ją do swojego mieszkania.
Scindapsus złoty
Właściwie scindapsus pstry (Scindapsus pictus) albo ołustek pstry. To roślina z gatunku pnączy, o ozdobnych, owalnych liściach, upstrzonych złocistymi lub białymi plamkami. W warunkach polskich nadaje się tylko do uprawy w donicach. W cieplejszych krajach sadzi się ją również w ogrodach.
Podobnie jak wężownica, świetnie sprawdza się w roli naturalnego oczyszczacza powietrza.
Wymagania i uprawa
Scindapsus jest niezwykle prosty w uprawie. Nie wymaga ani specjalnego traktowania, ani szczególnie dużo uwagi. Jest odporny na różnice temperatur i bez problemu rośnie zarówno w chłodnym, jak i dość przegrzanym mieszkaniu.
Najlepiej czuje się na słonecznym stanowisku i w delikatnym półcieniu (np. za ażurową firanką). Wtedy jego liście są ładnie wybarwione, a plamki stają się dobrze widoczne. Ale potrafi odnaleźć się również w cieniu, chociaż wtedy może być mniej gęsty, a jego liście stają się bardziej zielone i tracą artystyczne ciapki.
Sadzonki scindapsusa szybko się ukorzeniają i można wsadzać je od razu do ziemi (najlepiej po kilka do jednej donicy, ponieważ roślina dość niechętnie się rozgałęzia). Sama ziemia nie musi spełniać wygórowanych warunków. Dobrze, by była przepuszczalna i miała lekko kwaśny odczyn pH (5,5-6,5). Roślinę należy podlewać oszczędnie, najlepiej wtedy, gdy delikatnie się przesuszy. Raz na dwa tygodnie (od wiosny do jesieni) warto zasilić ją też płynnym nawozem.
Ołustek bardzo rzadko choruje. Zaszkodzić mogą mu jedynie przelanie lub bardzo długa przerwa w dostawie wody.
Dracena
Dracaena L. to bardzo popularny gatunek egzotycznych roślin doniczkowych, należących do rodziny sukulentów drzewiastych i krzewiastych. Rośliny pochodzą z Azji, Afryki i Wysp Kanaryjskich. W warunkach naturalnych wyrastają na pokaźne, kilkumetrowe drzewa, ale w domowej hodowli raczej nie przekraczają 150 cm wysokości. Draceny zazwyczaj tworzą wysoki pień, z którego wyrastają fantazyjne liście, układające się w kształt pióropusza lub parasola.
Wymagania i uprawa
Dracena lubi jasne stanowiska, o dużej ilości lekko rozproszonego światła. Postawiona bezpośrednio na słońcu może ulec poparzeniu i straci liście. Z kolei w bardziej zacienionych miejscach rośnie zdecydowanie wolniej i ma mniej wybarwione liście.
Roślina najlepiej czuje się na przepuszczalnym podłożu, bogatym w cenne substancje odżywcze, dlatego warto posadzić ją w dedykowanej ziemi do palm WOKAS SMART. Dno donicy można też wysypać solidną dawką drenażu.
W kwestii podlewania dracena nie jest szczególnie wybredna, jednak nie wolno dopuścić ani do zalania, ani do zbytniego przesuszenia podłoża. Dobrą zasadą jest podlewanie rośliny wtedy, gdy ziemia w doniczce będzie sucha. Latem trzeba ją podlewać bardziej intensywnie, aby nie dopuścić do opadu liści. Od czasu do czasu same liście można też spryskać odrobiną wody lub przetrzeć wilgotną szmatką. W sezonie wiosenno-jesiennym, raz na dwa tygodnie, warto dodatkowo zasilać dracenę odpowiednio skomponowanym nawozem o zwiększonej dawce fosforu i potasu. Jej liście staną się bardziej lśniące i sprężyste.
Młode draceny trzeba przesadzać do większych doniczek średnio raz na 1-2 lata. Starsze osobniki zdecydowanie rzadziej.
Aloes
Aloe to roślina z gatunku zwyczajnych – niezwyczajnych. Wygląda niepozornie, ale jest prawdziwą skarbnicą cennych substancji, które z powodzeniem wykorzystuje się w kosmetyce i lecznictwie (szczególnie aloes zwyczajny – Aloe vera). Jej miąższ działa jak chłodzący opatrunek, dlatego dobrze mieć ją pod ręką na wypadek otarcia czy oparzenia skóry.
Podobnie jak poprzednicy, aloes dobrze filtruje powietrze i oczyszcza je z toksyn. Co ważne, jest niezwykle prosty w uprawie, ma niewielkie wymagania i bardzo ciężko go uśmiercić, więc bez wahania mogą po niego sięgnąć początkujący fani ogrodnictwa.
Wymagania i uprawa
Aloes lubi słońce, dlatego najlepiej postawić go w jasnym, dobrze odsłoniętym miejscu. Późną wiosną i latem, kiedy dni są przyjemnie ciepłe, można wynieść go nawet na balkon albo na taras. Gdy nie będzie miał wystarczającej ilości światła, może zacząć się wyciągać i tracić kolor.
Roślina należy do grupy sukulentów liściowych, które magazynują wodę i składniki odżywcze w grubych, mięsistych liściach, odpornych na działanie wysokich temperatur (w naturze musi przetrwać w surowym, pustynnym klimacie). Wystarcza jej oszczędne podlewanie, średnio raz na dwa tygodnie. Ogólnie lepiej ją przesuszyć niż przelać wodą, bo wtedy może zacząć gnić. Raz w miesiącu (od wiosny do jesieni) warto ją też zasilić odpowiednim nawozem.
Aloes nie obraża się, gdy o nim zapominamy i potrafi obejść się bez pielęgnacji naprawdę długi czas.
